به گزارش خبرنگار ایمنا، ریحانه ناجی، بازیگر جوان اصفهانی و عضوی از خانواده بابا آنتوان است. او فارغ التحصیل مهندسی پتروشیمی است و ۲۵ سال دارد. اینکه چطور سر از دنیای تئاتر درآورده و زمینه های علاقمندی اش به هنر نمایش چگونه شکل گرفته را در این گفتگو بخوانید.
چه شد که از شیمی سر از دنیای هنر درآوردی؟
به دلیل علاقه زیادی که به هنر داشتم بعد از اتمام دوره لیسانس مجددا به دانشگاه آمدم و الان دانشجوی ترم پنجم کارشناسی تئاتر دانشگاه سپهر و دانشجوی ارشد رشته ادبیات فارسی هستم.
قبل از نمایش «دختران بابا آنتوان» در زمینه نمایش و تئاتر فعالیت دیگری هم در اصفهان داشتی؟ .
بله. در این مدت که وارد دانشگاه سپهر شده ام، غیر از فعالیت های دانشجویی یک اجرای عمومی داشتم به نام «سالن شماره صفر» به کارگردانی کیانوش ابراهیمی و حمیدرضا یحیی آبادی که خرداد ماه در سالن فرشچیان اجرا شد.
از «دختران بابا آنتوان» بگو...
نمایش دختران بابا آنتون یک نمایش معمولی نیست. ما در تابلوی اول نمایش، با پنج شخصیت که برگرفته از شخصیت های پنج نمایشنامه بلند آنتوان چخوف هستند مواجه می شویم و با آنها آشنایی نسبی پیدا می کنیم، سپس در تابلوی دوم این پنج دختر طی یک داستان مستقل، وارد کوره درام می شوند و چیزی که در تابلوی سوم نمایش می بینیم کمی با آن تصور قابل پیش بینی ای است که برای مخاطب ممکن است اتفاق بیفتد متفاوت است.
در رابطه با نقش خودت چطور؟
نقشی که من بازی می کنم، نقش سونیا، برگرفته از نمایشنامه «دایی وانیای» چخوف است.
سونیا دختری است که راهی متفاوت از دخترهای دیگر را باید طی کند، و اینکه قرعه رفتن این راه متفاوت که به نام سونیا افتاده، بر وفق مراد او هست یا نه، قضاوتش بر عهده مخاطب خواهد بود.
مخاطبی که بعد از نمایش باید راهی را برای رفتن خودش نیز انتخاب کند!
پس مخاطب با یک اثر معمولی کمدی مواجه نیست و قرار است در طول نمایش از نقطه ای به نقطه دیگر برسد؟
به نظر من این اثر به طور شگفت آوری از لایه های زیاد و عمیقی خلق شده که هر طیف از مخاطب، به اقتضای شناخت و نگاهش به جهان و جامعه و دنیای درون خودش و دنیای تئاتر به تعدادی از این لایه ها یا در حالت ایده آل به همه آنها دسترسی پیدا می کند و شیرینی لمس واقعی لحظاتی از اثر را تا مدت ها ممکن است در درون خودش به یادگار داشته باشد.
از این بابت به خالق این اثر، یعنی نویسنده و کارگردان، استاد سعید محسنی عزیز تبریک فراوان می گویم و خوشحالم که من و دوستانم توانسته ایم سهمی در ارائه و اشاعه نظرات و اندیشه های ارزشمند استادمان داشته باشیم.
به عنوان یک بازیگر جوان و تازه کار، تفاوت بازیگری در تئاتر و سینما را در چه می دانی؟ به نظرت بازیگری در صحنه نمایش چه مولفه هایی دارد؟
خب، در تئاتر ارتباط نزدیک و تنگاتنگی میان بازیگر و مخاطب وجود دارد و به همین جهت هنر پویاتر و زنده تری است. بازیگر روی صحنه تئاتر حق اشتباه ندارد و باید اتفاقات زنده صحنه را با تمام وجود زندگی کرده و آنها را مدیریت کند و هرشب طوری نمایش را بازی کند که انگار بار اول است که در کل کائنات دارد چنین اتفاق هایی می افتد، که این تازه نگه داشتن اتفاق، به آن بازیگر و توانایی مدیریت و هوش هیجانی او و خیلی مولفه های دیگر بستگی دارد.
اما سینما، به دلیل زنده نبودن نمایش، امکان جبران اشتباه و دوباره ضبط کردن بازی ها وجود دارد. البته من تجربه بازیگری در دنیای تصویر را نداشته ام و فکر می کنم آن نوع بازیگری هم در نوع خودش سختی هایی دارد که من از جزئیات آن بی خبرم.
استقبال از نمایش چطور بوده؟ راضی هستی؟
بله خدا را شکر استقبال از نمایش بسیار خوب بوده و مخاطبین عزیز این چند شب ما و سالن نمایش ما را اصلا تنها نگذاشتند. چیزی که برای همه ما از این مهم تر بوده، بازخوردهای مثبتی بوده که از مخاطبان همه طیف ها گرفتیم.
برای آینده چه برنامه ای داری؟
فعلا نمی دانم که قرار است چه پیش بیاید. ممکن است بخواهم مزه دلنشین نقش سونیا را تا مدت ها با نقش جدید دیگری معاوضه نکنم و یا شاید هم این اتفاق در آینده ای نه چندان دور رقم بخورد.
در حرفه ی ما راجع به وضعیت آینده، خیلی سخت می شود حرف زد و پیش بینی کرد.
نظر شما