به گزارش ایمنا، علوم انسانی و به خصوص روان شناسی از جمله علوم پویا و زنده ای است که هیچ گاه آخرش را نمی توان تصور کرد و تئوری هایش همیشه در حال آزمون و خطاست.
در دوره های مختلف تحول روان شناسی از روانکاوی فرویدی تا رفتار درمانی و شناخت درمانی و تا همین نسل سوم درمان های شناختی، مسئله بیمار در رابطه با شرایط اطراف و جامعه ای که در آن زیست می کند مطرح بوده است. روان شناسان همیشه به دنبال درمان ها و یا راه کارهایی بودند که مراجعانشان را برای انطباق بیشتر با واقعیت همراه کنند. در روانکاوی کلاسیک درمان در یک مطب انجام می شد، -مثل وقتی که شما برای سرماخوردگی و یا گوش درد به پزشک مراجعه می کنید- و تنها تفاوتش حضور مستمر بیمار در مطب بود. اما امروزه درمان ها شکل جدیدی گرفته اند. روان شناسان دائم در تلاش اند که مراجعه کنندگان در حین انجام روال عادی زندگی به توانمندی دست یابد و خود عنان زندگی شان را به دست بگیرند.
هنردرمانی شاخه ای از درمان های مکمل روان شناسی است که دانش شناخت درونیات ذهنی و قلبی آدمی را سخت به هنر گره می زند وتنها لازمه اش این است که روان شناسان نگاه هنری شان را به زندگی بیشتر کنند.
موسیقی، سینما و تئاتر عناصر اصلی هنردرمانی
در این روش درمانی، درمانگر بعد از تحلیل وضعیت شخصی بیمار و به اصطلاح گرفتن شرح حال، از یکی از این درمان ها به عنوان درمان مکمل و برای تسهیل روند بهبودی بهره می گیرد. البته تصور نکنید که هنر درمانگری در حد همین توصیه به دیدن فیلم های عاشقانه یا گوش کردن به موسیقی آرام بخش است که همه ما آن را به همدیگر توصیه می کنیم! مسئله تخصصی تر و پیچیده تر از این حرف هاست.
در حوزه سینما درمانگر از مراجعش می خواهد که فیلم و یا سکانسی از یک یا چند فیلم را ببیند و تحلیلش را از آن بگوید. گاهی روان شناس می خواهد بررسی کند که دیدین این فیلم چه واکنش های روانی را در این فرد ایجاد می کند.
در تئاتردرمانی برخی مواقع روان درمانگر از مراجعش می خواهد یک سناریو را با لحاظ شرایط خاص و یا حضور آدم های خاص طراحی کند و این نمایشنامه برآمده از ذهن مراجع منبع اطلاعاتی بسیار ارزشمندی است. بعضی وقت ها هنردرمانگر خود با توجه به وضعیت بیمار نمایشنامه ای را طراحی می کند و مراجع در کنار افرادی که کمک درمانگر هستند و از ماجرا مطلع اند این سناریو از پیش تعیین شده را بازی کند و نقش های مختلفی را در نمایش اجرا کند، تا علاوه بر نگاه خود بتواند از زاویه نگاه دیگرانی هم به مشکل و یا حتی به خودش نگاه کند.
در حوزه موسیقی کار سریع تر رخ می دهد. درمانگر از شاخه های مختلف موسیقی برای تخلیه هیجانی، ایجاد واکنش و حتی گاهی ایجاد احساسات مختلف در فرد استفاده می کند. کاربرد دیگر موسیقی در بهبود حرکات بدنی و فعالیت های ذهنی افراد و کودکانی است که نیاز به مراقبت ویژه دارند و به نوعی از یک معلولیت رنج می برند. توان بخشی عمده مسئولیت موسیقی در روان شناسی است.
مجسمه سازی، نقاشی، کاردستی و صنایع دستی از دیگر شاخه های هنردرمانی اند.
دغدغه اصلی پشت این درمان های مکمل از ایده تا ایجاد نظریه و کاربرد این است که بار روانی سنگین مراجعه به روان شناس کمی کم شود و مراجع در کنار درمان تفریح کند و پذیرای آرامش بیشتری در وجودش باشد./
نظر شما