عارفی خفته در زاویه حرم عبدالعظیم حسنی(ع)

سوم صفر سالروز ارتحال عالم ربّانی، فقیه اهل بیت و عارف کامل آیة الله العظمی میرزا محمد علی شاه آبادی اعلی الله مقامه الشریف است.

به گزارش ایمنا، عارف کامل و فقیه مبارز، آیة الله میرزا محمدعلی شاه آبادی در سال ۱۲۹۲ قمری در اصفهان در بیت فقیه ربانی، آیة الله میرزا محمدجواد اصفهانی (حسین آبادی) رحمة الله دیده به جهان گشود. از همان ابتدا در محضر پدر بزرگوار خود، مقدمات علوم الهی و دروس حوزه را فرا گرفت و از محضر سایر اساتید وقت و علمای اصفهان کسب فیض کرد. در سال ۱۳۰۴ قمری در سن ۱۲ سالگی، زمانی که پدرش توسط ناصرالدین شاه به تهران تبعید شد، به همراه پدرو برادر دیگرش به تهران مهاجرت کرد و در طول اقامت ۱۶ ساله در تهران ( تا ۱۳۲۰ ق) به اشتغالات علمی پرداخته و محضر اساتید دیگری را درک کرد.

نیل به درجه اجتهاد در ۱۸ سالگی

آیة الله میرزا محمدعلی شاه آبادی در سال ۱۳۱۰ هجری قمری، پس از ۶ سال اقامت در تهران، آنگاه که حدود ۱۸ سال داشت به درجه اجتهاد نایل آمد. او در سال ۱۳۱۲ قمری در سن ۲۰ سالگی، در سوگ پدر و مربی خود نشست و پس از فقدان پدر کماکان در تهران به اشتغالات علمی خود ادامه داد و خصوصا در فلسفه و عرفان به مراتب بالایی از کمال دست یافت. سپس در سال ۱۳۲۰ قمری به اصفهان رفته و طی دو سال اقامت در این شهر از محضر اساتید حوزه غنی اصفهان استفاده برد و همزمان با آن، کتاب قانون در طب و زبان فرانسه را نیز فراگرفت. با انتشار کتاب جدید التألیف «کفایه الأصول» که مبانی تازه ای از اصول فقه در آن مطرح شده بود، آیة الله شاه آبادی تصمیم گرفت که به نجف اشرف عزیمت کرده و با مؤلف این کتاب گرانقدر آشنا شود و لذا در سال ۱۳۲۲ هجری قمری، هنگامی که ۳۰ سال داشت از اصفهان به همراه مادر، همسر و پدر همسر خود به نجف رفت تا از خرمن علم علمای بزرگ آن حوزه، مخصوصا آخوند خراسانی بهره برد. در سال ۱۳۲۹ قمری، زمانی که ۳۷ سال از عمر شریف او گذشته بود، با ارتحال آخوند خراسانی، نجف را پس از یک دوره اقامت ۷ ساله ترک کرد و رحل اقامت به سامرا افکند تا از محضر درس میرزای دوم استفاده کند و همچنین به تدریس فقه و اصول و فلسفه بپردازد.

برپایی حوزه درسی در سامراء

حوزه درسی این عالم بزرگ در سامراء از حوزه های درسی قوی و پر استقبال طلاب و فضلاء آن دوره شد، به حدی که میرزای شیرازی، مراجعت او به ایران را موجب خلأ حوزه سامراء دانسته و او را از مراجعت به ایران نهی می فرمود، اما آیة الله شاه آبادی در سال ۱۳۳۰ قمری پس از یک سال اقامت در سامراء، به دلیل اصرار فوق العاده مادرش که همراه او بود تصمیم به مراجعت به ایران می گیرد.

اساتید

برخی اساتید مرحوم شاه آبادی عبارتند از:۱- مرحوم آیة الله شیخ احمد مجتهد بید آبادی ( برادر بزرگ تر آیة الله شاه آبادی) متولد ۱۲۷۹ و متوفای ۱۳۵۷ قمری که به اذعان بسیاری از علماء پیش از آن که به سن بلوغ برسد به مقام اجتهاد نایل آمد. ۲- مرحوم علامه میرزا محمد هاشم خوانساری چهار سوقی صاحب اصول آل الرسول (برادر صاحب روضات) که از اساتید او در دوران اقامتش در اصفهان بوده اند. ۳- میرزای جلوه (میرزا ابوالحسن طباطبایی اصفهانی) متوفای ۱۳۱۴ قمری که یکی از حکمای اربعه بوده و در عصر قاجار در تهران اقامت داشته است و آیة الله شاه آبادی از درس فلسفه او استفاده کرده است. ۴- مرحوم آیة الله میرزا هاشم گیلانی اِشکوری مشهور به آقا میرزا هاشم رشتی متوفای ۱۳۳۲ قمری صاحب حاشیه بر مصباح الأنس که استاد عرفان آیة الله شاه آبادی در تهران بوده است. ۵- مرحوم آیة الله میرزا محمد حسن آشتیانی متوفای ۱۳۱۹ قمری، که از شاگردان مبرز شیخ انصاری بود و آیة الله شاه آبادی قبل از رفتن به نجف، از دروس فقه و اصول او در تهران استفاده می کردند. ۶- مرحوم آیة الله آخوند ملا محمد کاظم خراسانی (صاحب کفایه) .۷- مرحوم آیة الله شیخ فتح الله شریعت اصفهانی (شیخ الشریعه).۸- مرحوم آیة الله حاج میرزا حسین خلیلی که در سال ۱۳۲۶ قمری در مسجد سهله وفات یافت. آیه الله شاه آبادی از محضر درس این ۳ استاد اخیر در دوره اقامت ۷ ساله خود در نجف استفاده کرده است.۹- مرحوم آیة الله میرزا محمد تقی شیرازی رحمة الله (میرزای دوم).

مراجعت به ایران

مرحوم شاه آبادی پس از مراجعت از عراق در سال ۱۳۳۰ قمری، ابتدا به اصفهان و سپس به تهران عزیمت کرده و به دلیل سکونت در خیابان جمهوری اسلامی (شاه آباد سابق) به شاه آبادی مشهور می گردد. او تا سال ۱۳۴۷ قمری (۱۳۰۷شمسی) به مدت ۱۷ سال در تهران به فعالیت های علمی و تبلیغی و مبارزه با نظام جور و تشکیل جلسات سخنرانی و درس و بحث اشتغال داشت. مرحوم شاه آبادی قبل از به قدرت رسیدن رضاخان، چهره واقعی او را شناخت و فریب تزویر و تظاهر او را به دین داری نخورد و خطر او را به علما گوشزد کرد و لحظه ای از مبارزه با ظلم و ظلمت حاکم غفلت نکرد. از جمله این مبارزات تحصن ۱۱ ماهه او در حرم حضرت عبدالعظیم (ع) در اعتراض به جنایات رضاخان بود.

این عالم وارسته همچنین در شرایطی به ملبس کردن ۷ تن از فرزندان خود به لباس مقدس روحانیت مبادرت کرد که بسیاری از روحانیون در اثر فشار دولت رضاخان از لباس روحانیت بیرون می آمدند. از قول امام خمینی نقل شده که: « مرحوم آقای شاه آبادی علاوه بر آن که یک فقیه مبارز و عارف کامل بودند، یک مبارز به تمام معنی هم بودند».

آیة الله شاه آبادی در سال ۱۳۴۷ قمری (۱۳۰۷ شمسی) و در سن ۵۵ سالگی به حوزه نوپا و جدید التأسیس قم عزیمت، و به اشتغالات علمی و تربیت طلاب همت کرد. برجسته ترین شخصیتی که از انفاس قدسیه این عارف بهره برد، امام خمینی بود که در تمام مدت ۷ سال اقامت مرحوم شاه آبادی در قم، در زمینه عرفان از او کسب فیض کرد.

آیه الله العظمی شاه آبادی در سال ۱۳۵۴ قمری در اثر اصرار بیش از حد مردم تهران که به طور دسته جمعی به قم آمده و از او تقاضای بازگشت به تهران می کردند، به تهران مراجعت کرد که اقامت او در تهران، همراه با اوج مبارزات سیاسی آن مرد بزرگ الهی در مقابل رضاخان بود، به طوری که علیرغم تعطیلی مساجد و منابر توسط حکومت، هیچ گاه مسجد و منبر و سخنرانی خود را تعطیل نکرد و در منابر خود تأکید داشت که اسلام از وجود دولت وقت در خطر است.

مرحوم شاه آبادی پس از ۷۷ سال زندگی پر برکت، در روز پنج شنبه ۳ صفر ۱۳۶۹ قمری مطابق با سوم آذرماه ۱۳۲۸ شمسی بدرود حیات گفت و پیکر مطهرش با تجلیل و تکریم فراوان در زاویه مرقد مطهر حضرت عبدالعظیم (ع) به خاک سپرده شد.

کد خبر 324570

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.