یک جنایت خانوادگی عمیقا دلچسب

«ائو» از آن دست فیلم های کابینتی یا به اصطلاح عام تر آپارتمانی نیست که کارگردان برای فرار از تصویربرداری های خارجی و راحت تر کردن کار خودش، این شیوه را انتخاب کرده باشد.

به گزارش خبرنگار ایمنا، شاید تنها و تنها نقطه ضعف فیلم «ائو» فیلم برداری آن است. حرکات زیاد دوربین روی دست فیلم بردار موجب اغتشاش ذهنی بینده است و در قاب بندی ضعیف عمل می کند. این را نمی شود پای انتخاب کارگردان گذاشت، زیرا ایده اولیه فیلم خوب بوده و درست برنامه ریزی شده است، اما در اجرا آنچنان که سایر قسمت های فیلم درجه یک و خیره کننده است، این بخش خوب پیش نرفته است.  
«ائو» از آن دست فیلم های کابینتی یا به اصطلاح عام تر آپارتمانی نیست که کارگردان برای فرار از تصویربرداری های خارجی و راحت تر کردن کار خودش، این شیوه را انتخاب کرده باشد. اکثر صحنه های فیلم در یک خانه گرفته شده و ۹۰ درصد آن در یک اتاق، و عجب کار سختی و صدآفرین به کارگردانی که انقدر خوب از عهده چنین کار سختی برآمده است.  
بازی ها در «ائو» بی نظیرند. فیلم هیچ بازیگر چهره ای ندارد و به زبان آذری ساخته شده است و مخاطب فارس زبانش را که هیچ از زبان آذری نمی داند تا آخرین لحظه با خود همراه می کند. شاید بتوان گفت اگر «ائو» در سینماهایی به جز هنر و تجربه اکران می شد هم همینقدر موفق عمل می کرد و دست کمی از فیلم های پرستاره و فارسی زبان نداشت.
تک تک بازیگران از نقش های اصلی مثل «سایه» و پسر عمه اش و آقای احمدی مسئول دانشگاه گرفته، تا تک تک نقش های فرعی آنقدر بی نقص اند که تو فکر نمی کنی بازیگرانش ناشناس باشند و تا به حال در هیچ جای دیگری بازی نکرده باشند. بروز احساسات نه اغراق شده است و نه بازیگران در کار کم گذاشته اند. نقش ها عمیقا باورپذیرند و تا آخرین لحظه برای مخاطب مرموز باقی می مانند و مخاطب را در تک تک احساسات با خود همراه می کنند.  
موضوع فیلم «ائو» کاملا جدید است و شیوه پرداخت به آن بر جذابیتش می افزاید. داستان «ائو» مانند بازی بازیگرانش تا آخرین لحظه برایت تعلیق می سازد و با پاسخ ها غافلگیرت می کند. در تمامی لحظه ها هم با نذر و وصیت پیرمرد همراه می شوی و هم با عقیده دخترش و در بین یک دو راهی گرفتار می شوی و کارگردان در آخر تکلیف کار را روشن می کند.

بعد از روشن شدن ماجرا مخاطب رای به وصیت پدر می دهد بی آنکه صحنه های سانتی مانتال اشک و آه یک پیرمرد نادم در حال مرگ را دیده باشد و کاملا منطقی و درست و در صحت عقل رای به این تصمیم می دهد.  
بیشتر فضای قصه به داستان اصلی فیلم می پردازد و تنها یک قصه فرعی در کنار محور اصلی وجود دارد که آن هم کاملا مرتبط استفاده شده و در جهت پیشبرد قصه است.
«ائو» در کلیت فیلمی است که اصلا نمی شود از دیدنش گذشت و حتما باید منتظر کارهای بعدی کارگردانش ماند.

هرچه که هست باید به «اصغر یوسفی نژاد» تبریک گفت برای خلق چنین فیلم بی نقص و گیرایی، تبریک آقای کارگردان فیلم نامه نویس جوان و پرتجربه، تبریک...

مینا میرباقری

کد خبر 324047

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.