به گزارش خبرنگار فرهنگی ایمنا، حسین در زادگاه خود دوران دبستان و دبیرستان را سپری کرد و در ۱۳۴۴ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد. سپس این رشته را رها کرد و به جامعه‌شناسی روی آورد اما این رشته را نیز ناتمام گذاشت. منزوی در سال ۱۳۵۸ توانست مدرک کارشناسی خود را بگیرد. او که بیشتر به عنوان شاعری غزل‌سرا شناخته شده است، در سرودن شعر نیمایی و شعر سپید هم تبحر داشت. منزوی در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۳ بدرود حیات گفت.
حنجره زخمی تغزل
نخستین دفتر شعر منزوی «حنجره زخمی تغزل» در سال ۱۳۵۰ با همکاری انتشارات بامداد به چاپ رسید و با این مجموعه به عنوان بهترین شاعر جوان دوره شعر فروغ برگزیده شد. سپس وارد رادیو و تلویزیون ملی ایران شد و در گروه ادب امروز در کنار نادر نادرپور شروع به فعالیت کرد. وی در زمان فعالیتش در رادیو، مسئولیت نویسندگی و اجرای برنامه‌هایی چون «کتاب روز»، «یک شعر و یک شاعر»، «شعر ما و شاعران ما»، «آیینه و ترازو»، «کمربند سبز» و «آیینه آدینه» را به عهده داشت. او چندی نیز مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بود.
از عشق تا عشق
مهم‌ترین منبع موجود درباره زندگی حسین منزوی کتاب «از عشق تا عشق» است که شامل گفت‌وگوی بلند ابراهیم اسماعیلی اراضی (یکی از نزدیک‌ترین شاگردانش در سال‌های پایان عمر) با اوست. در این کتاب خود شاعر به تفصیل درباره خانواده، سال‌های کودکی و زندگی در روستا، سال‌های مدرسه، دوران دانشگاه، انجمن‌های ادبی تهران و. .. سخن گفته است. در کتابی با نام «از ترانه و تندر» به اهتمام مهدی فیروزیان نیز مقالاتی درباره این شاعر در سال ۹۰ منتشر شده است.
ترانه سرایی منزوی
حسین منزوی دستی هم در ترانه سرایی داشت. پس از انقلاب به زنجان (محل تولدش) باز گشت و تا پایان عمر در آنجا اقامت کرد. در دوران اقامتش در زنجان به سرودن ترانه و تصنیف پرداخت. او تا پایان عمر همچنان به کار خود ادامه داد. این شاعر هرگز کار دولتی نداشت و تنها با انتشار شعرهایش گذران عمر کرد. منزوی در ترانه‌هایش هم مانند اشعارش نگاه و توجه اصلیش به عشق بود و به قول خودش عشق هویت اصلی آثارش است. او در سال نخست انتشار مجله سروش به عنوان مسئول صفحه شعر با این مجله همکاری داشت.
مجموعه اشعار
از مجموعه شعرهای حسین منزوی می‌توان به «با عشق در حوالی فاجعه» (مجموعه غزل)، «این ترک پارسی‌گوی» (بررسی شعر شهریار)، «از شوکران و شکر» (مجموعه غزل)، «با سیاوش از آتش»، «از ترمه و تغزل» (گزیده اشعار)، «از کهربا و کافور»، «با عشق تاب می‌آورم» (شامل اشعار سپید و آزاد)، «به همین سادگی» (مجموعه شعرهای سپید)، «این کاغذین جامه» (مجموعه برگزیده اشعار کلاسیک)، «از خاموشی‌ها و فراموشی‌ها»، «حنجره زخمی تغزل» (دفتری از شعرهای آزاد و غزل‌ها)، «مجموعه اشعار حسین منزوی»، «حیدر بابا» (ترجمه نیمایی از منظومه «حیدر بابایه سلام» سروده شهریار) و مجموعه شعر «دومان» اشاره کرد.
تحول در غزل معاصر
منزوی پیشنهادهایی به غزل امروز داد. او همانند نیما که تحولی شگرف در شعر به‌وجود آورد، باعث تحول در غزل معاصر شد. منزوی در دوره‌ای غزل سرود که همه منتقدان فکر می‌کردند عمر شعر کلاسیک و غزل به پایان رسیده است اما او ثابت کرد که غزل از پتانسیل بالایی برخوردار است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. منزوی علاوه بر تبحری که در سرودن شعر داشت موسیقی را نیز به خوبی می‌شناخت. این شاعر معاصر، صدا و خط خوبی نیز داشت.
در وصف منزوی گفته اند که او «شاعر عشق همیشه» است. با این حال، خودش می گفت: «هرچند پایگاه تغزل را عشق و عاشقی دانسته اند، ولی به گمان من، تغزل می تواند هر نوع حدیث نفسی را دربربگیرد حتی اگر اجتماعی و عرفانی باشد. وی می افزاید: در شعر هیچ الگویی نداشته ام، ولی به حافظ، مولوی، سعدی و خیام ارادت داشته ام. نیما، شاملو، فروغ و نادرپور نیز برایم بسی عزیزند .
منزوی سال ۱۳۸۳ بر اثر آمبولی ریوی و سرطان در تهران درگذشت و در مزار پایین شهر زنجان کنار پدرش به خاک سپرده شد. متن روی مزار وی مصرع یکی از غزل های معروفش است: «نام من عشق است، آیا می شناسیدم؟»./
نظر شما