به گزارش ایمنا، خبر کوتاه است، چند روزی هم از انتشار آن گذشته و حالا اکثر شما می دانید که روز جمعه در آمریکا «جرمی کریستین» یک نژادپرست که سابقۀ کیفری نیز داشته، هنگام عبور از کنار دو دختر که یکی از آنان حجاب بر سر داشته شروع به ناسزاگویی و نفرت‌پراکنی لفظی کرده و فریاد زده که «مسلمانان باید بمیرند» و از سه عابری که برای دفاع از این دختران به سمت این کوه نفرت آمده اند تنها یک نفر زنده مانده که آن هم مجروح است و در بیمارستان بستری.
درست است که این اتفاق در آمریکا افتاده اما جای خالی یک بزرگداشت برای درگذشتگان این حادثه و همراهی با بازماندگان آن ها در ایران اسلامی خالیست، خیلی هم خالی است.
این بزرگداشت هم می تواند دوستی ما را با دوستداران انسانیت به گوش جهانیان برساند و هم می تواند به ترامپ، این «ابر پدیدۀ نژادپرستی نشسته بر صدر»، که گویی فراموش کرده این حملۀ نژادپرستانه، نمونۀ کوچکی از نفرت پراکنی علنی او علیه مسلمانان است و در واکنش به این حمله گفته: «حملات خشونت بار در پورتلند، اورگان که روز جمعه رخ داد، غیرقابل قبول است. قربانیان در مقابل تنفر و تعصب ایستادگی کردند. ما به یاد آنها هستیم.» یادآور شود که ما، ساکنان کشور مسلمانی که به تازگی یک معاملۀ شیرین تسلیحاتی با دشمنانمان برای کمک به استقرار صلح در اطراف و اکنافمان کرده نیز اتفاقا به یاد او هستیم، هم به یاد او و هم به یاد شهروندان شریف کشورش که خلاف مشی او عمل کرده اند و بی تفاوت از کنار بی حرمتی هموطنشان به این دختران که مذهبشان با ما یکی است نگذشته اند و جان خود را هم در این راه فدا کرده اند.
چرا جای این بزرگداشت خالی نباشد؟ وقتی مادر یکی از جانباختگان، سرش را بر سر دختری که حجاب بر سر داشته و پسر جوانش در راه دفاع از عقیدۀ او جان باخته گذاشته و به او لبخند می زند. وقتی در واکنش به این حادثه می نویسد: «پسر عزیز من دیروز در حالی که می‌خواست از دو دختر مسلمان جوان در برابر یک نژادپرست دفاع کند در قطار شهری پرتلند کشته شد. او در یادها به عنوان یک قهرمان که مقابل شیطان ایستاد باقی خواهد ماند. فرزند برومندم برای همیشه دوستت دارم».
از کنار این معانی عمیق انسانی در دورانی که اخبار سر بریدن ها، حمله ها، انفجارها و هتک حرمت های شبه مسلمانانش به مسلمانان، مسیحیان و خلاصه بگویم، نامرادی آدم هایش در حق آدم ها، زیرنویس ثابت تمامی شبکه های خبری است، نباید به سادگی گذشت. باید سوزن دنیا را روی آن نگه داشت و اجازه داد تا آوای خوش آن را همگان به همۀ زبان ها بشنوند. جای این بزرگداشت خالی است، بلکه در کنار انتقال پیام همدردی و سپاسگزاری کشورمان، من و مایی که جسارت دخالت در یک دعوای تن به تن نه، که تحمل یک نقد، یک مخالفت، حتی تحمل یک سبقت در خیابان را هم از هم کیشمان نداریم، کلاهمان را کمی عقب تر بگذاریم و به احترام انسانیت آن جا که بایسته است بر آشوبیم، بیاشوبیم و گذشت را، ایثار را در همین برخورد های ساده، پشت چراغ قرمز، حین صحبت با کسی که مخالف عقیدۀ ماست و... معنا ببخشیم. از این است که برپایی چنین بزرگداشتی ضروری به نظر می رسد. /
نظر شما