به گزارش خبرگزاری ایمنا، در حالی که تنها 17 روز تا زمان برگزاری انتخابات سرنوشت ساز 29 اردیبهشت ماه باقی مانده و فضای سیاسی ایران مملو از شور و شوق انتخاباتی و دغدغه انتخاب کاندیداهای اصلح برای هر سه انتخابات است، مناسبات تقویمی به طرز شگفت آوری با فضای انتخاباتی ایران تقارن پیدا کرده است. از یکسو روز دوشنبه اول ماه مه میلادی، «روز جهانی کارگر» بود و از سوی دیگر روز 12 اردیبهشت در تقویم جمهوری اسلامی ایران، به‌عنوان «بزرگداشت مقام معلم» نامگذاری شده است. بدین ترتیب در آستانه انتخابات که بازار وعده ها و شعارهای انتخاباتی داغ است، شرایطی فراهم شده تا کاندیداهای ریاست جمهوری به یاد دو قشر زحمت کش و مؤثر جامعه یعنی «کارگران» و «معلمان» بیفتند و هر یک به گونه ای این مسأله را در شعارهای انتخاباتی خود انعکاس دهند.
بی شک اولین و مهمترین مسأله ای که در رابطه با این دو قشر محترم جامعه مطرح است، مسائل معیشتی آنهاست؛ اینکه لازم است میزان حقوق و مزایای آنها مطابق با شرایط اقتصادی روز جامعه و میزان تورم موجود افزایش یابد و حقوق ناچیز موجود نیز به موقع پرداخت شود. پوششهای بیمه ای مناسب و حقوق بازنشستگی مکفی نیز از دیگر مطالباتی است که لازم است کاندیداهای محترم ریاست جمهوری به آن توجه کرده و پس از تکیه بر صندلی ریاست جمهوری دولت دوازدهم در عملیاتی کردن آن کوشا باشند تا کارگران و معلمان زحمتکش کشورمان بتوانند پس از سالها خدمت به کشور، دوران بازنشستگی آسوده ای را پشت سر بگذارند.
با این وجود آنچه از اقتصاد و وضعیت معیشتی کارگران و معلمان مهمتر است، حفظ شأنیت و جایگاه و احترام آنها در انظار و نزد افکار عمومی جامعه است. در سالهای اخیر روزی نبوده است که صدا و سیما و کانالها و وعده های مختلف خبری، تصویری از اعتراض کارگران و معلمان شاغل و بازنشسته به وضعیت معیشتی و ناتوان برای پرداخت هزینه های زندگی را به نمایش نگذارد و تصاویری ترحم برانگیز از درماندگی آنها درتأمین معیشتشان را پخش نکند! هر چند رسالت خبرنگاران و رسانه ملی این است که به عنوان واسطی بین مردم و دولت عمل کرده و شکوه ها و اعتراضات مردم را به گوش مسئولان برسانند؛ اما از یک نکته ظریف در اینجا نباید غافل شد و آن تصویری است که پس از پخش مکرر این تصاویر و گزارشها، در ذهن جامعه نسبت به این دو قشر خدوم و محترم شکل می گیرد.
کارگران یک جامعه پاشنه آشیل پویایی صنعت و توسعه آن کشور هستند و معلمان اندیشه سازانی که وظیفه تربیت و پرورش سرمایه های انسانی آن جامعه را بر عهده دارند. برخلاف شغلهای کاذب و پردرآمدی که به واردات از خارج و دلالی های تلفنی وابسته اند، نه چیزی تولید می کنند و نه گامی برای آبادانی کشور بر می دارند، کارگران و معلمان دو سنگ زیرین آسیاب کشور هستند که بدون آنها تولید و سازندگی متوقف و پرورش نیروی انسانی ماهر و کارآمد غیر ممکن می شود. بنابراین انتظاری که از ریاست جمهور آینده می رود این است که در دولت دوازدهم نه تنها سطح معیشت کارگران و معلمان را به وضعیتی در شأن و جایگاه آنها برساند، بلکه برای تصحیح چهره و وجهه این دو قشر زحمت کش نیز کارهای فرهنگی لازم را انجام دهد. هر چند در مناظره اجتماعی روز جمعه(8 اردیبهشت) رویکرد نامزدها به مسائل فرهنگی چندان مورد بحث قرار نگرفت؛ اما در شرایطی که ارزشهای اجتماعی و فرهنگی کشورمان از جمله احترام به یادگیری و علم آموزی، فرهنگ کار و تولید و رزق حلال، تا حدی کمرنگ شده اند و جای خود را به علاقه به ثروت، مشاغل راحت و پردرآمد و زندگی لوکس داده اند، لزوم توجه جدی به این مسأله عمیقا احساس می شود.
-------------------------------------------------------------
یادداشت از: اعظم ملایی
-------------------------------------------------------------
نظر شما