رضا دهقانی، فرزند شهید گرانقدر علیرضا دهقانی، دریادداشتی در انتقاد از عملکرد برخی از مسئولین نوشت:
ما از فرزندان شهدایی هستیم که پدارنمان بدون هیچ خواسته و تعلق دنیوی پای در عرصه جهاد گذاشتند، ما همان هایی هستیم که زیر پتک سهمیه های کذایی و دروغین قد کشیدیم و بزرگ شدیم، بدون آنکه بتوانیم ازحقوقمان در پیشگاه افکار عمومی دفاع کنیم و آنچنان به نام ما پشت تریبون رفتند و به دروغ از تکریم سخن گفتند که متهم ردیف اول بیکاری دیگران و عدم ورود ایشان به دانشگاه ها شدیم و هستیم.
هیچکس از خودش نپرسید چند درصد از فرزندان شهدا مشغول کار دولتی هستند؟! چقدر از این شهیدزادگان آسایش روحی وروانی دارند ؟! چند درصد از این فرزندان بدون دغدغه امورات روزانه خود را پیگیری می کنند؟! و هزاران سئوال بر دل مانده دیگر.
اما نقطه دردآور قصه پر غصه ما اینجاست که حق اعتراض نداریم و باید سکوت کنیم، نه به خاطر محدودیت های قانونی بلکه بخاطر نوع نگاه افکار عمومی.
در رسانه های دولتی و غیر دولتی و سخنرانی برخی آقایان مسئول که آنچنان درباره تکریم و امتیازات خانواده شهدا بمباران تبلیغاتی کرده اند که اگر نقد و صحبتی به میان آوریم متهم به زیاده خواهی خواهیم شد.
ضمن شکست روزه سکوت، از آقایان ، مسئولین و بنیاد شهید و امور ایثارگران می پرسیم تا کی میخواهند نگاه بچه شهیدی به شهیدزادگان داشته باشند؟ هنوز از خواب خود بیدار نشده اند که ببینند این بچه ها دیگر بزرگ شده اند؟ تا کی می خواهند به این دیوارکشی فی مابین مردم و شهیدزادگان ادامه دهند؟!
تاکی میخواهند بگویند ما به خانواده شهدا خدمت میکنیم ؟! آیا بهتر نیست از پشت این خدمت برای مردم بگوییم ؟! فرزندان شهدا به چه زبانی به شما بگویند نیاز به خدمتگزار ندارند و خود توانایی اداره بنگاه های اقتصادی و مراکزی که بنام این قشر دایر نموده اید را دارند؟
آیا وقت خانه تکانی نرسیده است ؟! تاکی باید شهیدزادگان نردبان برخی که آنان را پله ترقی خود میداند داشته باشند ؟!
دوست نداریم سنگ قبور شهدا را هم سنگ راه پله ای ببینیم که عده ای از آن به بالا می روند .
منبع: شهید نیوز
00/000
ما از فرزندان شهدایی هستیم که پدارنمان بدون هیچ خواسته و تعلق دنیوی پای در عرصه جهاد گذاشتند، ما همان هایی هستیم که زیر پتک سهمیه های کذایی و دروغین قد کشیدیم و بزرگ شدیم، بدون آنکه بتوانیم ازحقوقمان در پیشگاه افکار عمومی دفاع کنیم و آنچنان به نام ما پشت تریبون رفتند و به دروغ از تکریم سخن گفتند که متهم ردیف اول بیکاری دیگران و عدم ورود ایشان به دانشگاه ها شدیم و هستیم.
هیچکس از خودش نپرسید چند درصد از فرزندان شهدا مشغول کار دولتی هستند؟! چقدر از این شهیدزادگان آسایش روحی وروانی دارند ؟! چند درصد از این فرزندان بدون دغدغه امورات روزانه خود را پیگیری می کنند؟! و هزاران سئوال بر دل مانده دیگر.
اما نقطه دردآور قصه پر غصه ما اینجاست که حق اعتراض نداریم و باید سکوت کنیم، نه به خاطر محدودیت های قانونی بلکه بخاطر نوع نگاه افکار عمومی.
در رسانه های دولتی و غیر دولتی و سخنرانی برخی آقایان مسئول که آنچنان درباره تکریم و امتیازات خانواده شهدا بمباران تبلیغاتی کرده اند که اگر نقد و صحبتی به میان آوریم متهم به زیاده خواهی خواهیم شد.
ضمن شکست روزه سکوت، از آقایان ، مسئولین و بنیاد شهید و امور ایثارگران می پرسیم تا کی میخواهند نگاه بچه شهیدی به شهیدزادگان داشته باشند؟ هنوز از خواب خود بیدار نشده اند که ببینند این بچه ها دیگر بزرگ شده اند؟ تا کی می خواهند به این دیوارکشی فی مابین مردم و شهیدزادگان ادامه دهند؟!
تاکی میخواهند بگویند ما به خانواده شهدا خدمت میکنیم ؟! آیا بهتر نیست از پشت این خدمت برای مردم بگوییم ؟! فرزندان شهدا به چه زبانی به شما بگویند نیاز به خدمتگزار ندارند و خود توانایی اداره بنگاه های اقتصادی و مراکزی که بنام این قشر دایر نموده اید را دارند؟
آیا وقت خانه تکانی نرسیده است ؟! تاکی باید شهیدزادگان نردبان برخی که آنان را پله ترقی خود میداند داشته باشند ؟!
دوست نداریم سنگ قبور شهدا را هم سنگ راه پله ای ببینیم که عده ای از آن به بالا می روند .
منبع: شهید نیوز
00/000
نظر شما