بیماری‌هایی که از پشت میز سر در می‌آورد/ توصیه‌های مفید به پشت‌میزنشین‌ها

به گزارش خبرگزاری ایمنا، پشت میز نشستن و بی تحرکی عوارض و مضرات زیادی برای افراد دارد. چاقی ناشی از پشت میزنشینی از جمله عواملی است که نه‌ تنها زمینه ابتلا به دیابت نوع دوم را فراهم می‌کند، بلکه با افزایش حجم چربی بدن، سیستم گردش خون و هورمون‌های بدن را هم دچار مشکل می کند.
در واقع بیش از 6 ساعت پشت میزنشینی در روز می‌تواند عوارض بسیار خطرناکی برای بدن داشته باشد. به گفته محققان این عوارض عمدتا تا سن سی ‌وپنج سالگی بروز پیدا نمی‌کنند و پس از چهل یا چهل ‌وپنج سالگی است که به طرزی محسوس خود را در بدن نشان خواهند داد.
پشت میز نشینی عوارض روحی و روانی و عوارض جسمی را شامل می‌شوند. شاید شایع‌ترین عارضه‌ای که اکثر افراد در این باره شنیده باشند، افزایش اضافه وزن باشد، اما عوارض خطرناک تر از این‌ها نیز وجود دارد.
کم تحرکی برای خانم‌ها عواقب خوبی ندارد، چرا که به گفته برخی از پژوهشگران، به ازای هر سال پشت میز‌نشینی و بی‌تحرکی، یک درصد از بافت توده‌های استخوانی از بین می‌رود و این به معنی شروع بیماری پوکی استخوان است.
همچنین خانم‌های پشت میزنشین بیش از افرادی که اندام متناسبی دارند و پرتحرک هستند در معرض سرطان پستان، رحم، تخمدان و کیسه صفرا قرار دارند. البته باید گفت بی‌تحرکی در آقایان هم ابتلا به سرطان‌های کولون، رکتوم و حتی سرطان پروستات را افزایش می‌دهد.
اگر زیاد پشت میز هستید بهتر است این موارد را رعایت کنید تا از بیماری های تهدید کننده آن در امان بمانید.

سندرم تونل کارپل یا سندرم پشت میز نشینی
سندروم تونل کارپل (Carpal tunnel syndrome)، از اختلالاتی است که در پی نشستن زیاد پشت میز بروز پیدا می‌کند. این اختلال تاکنون بیش از همه بین کارمندان، پشت‌میزنشین‌ها و کسانی که با کامپیوتر کار می‌کنند دیده شده است. سندروم تونل کارپل نوعی اختلال عصبی است که در زنان سه برابر مردان ظهور پیدا می‌کند. عوامل این بیماری بی‌حسی و احساس درد در مچ دست است.
این بیماری شایع ترین نوروپاتی به دام افتادن عصب است که در نتیجه فشردگی عصب میانی در ناحیه تونل کارپال ایجاد می‌شود. این در حالی است که عصب میانی (Median Nerve) در ناحیه مچ دست از زیر بافت همبندی مچ دست و از روی استخوان های مچ عبور می‌کنند، به گونه ای که اگر به هر دلیلی این فضا تنگ شده باشد به عصب میانی فشار وارد شده و اختلالات حسی و حرکتی در انگشتان دست بروز می‌کند که به این بیماری سندرم کارپال تونل گفته می‌شود.
در این فضا (تونل کارپال) هشت تاندون سطحی و عمقی دست و تاندون بلند شست به همراه عصب میانی عبور می‌کنند. هر عاملی که باعث کاهش اندازه تونل یا افزایش حجم بافتهای داخل تونل شود علائم بیماری را ایجاد می‌کند.
در واقع عصب مدیان یک عصب حسی و حرکتی است. این عصب مسئول حس دادن به انگشتان شست و سبابه و میانی و نیمی از انگشت انگشتری و حس کف دست است. این عصب همچنین موجب تحریک عضلات برجستگی تنار میشود. برجستگی تنار در کف دست و در مجاورت انگشت شست بوده و حاوی عضلاتی است که شست را حرکت میدهند.
گاهی اوقات بنا به عللی، فضای درونی این کانال تنگ می شود. به طور مثال وجود یک تومور یا کیست در درون کانال میتواند فضای آن را تنگ کند و یا بد جوش خوردن یک شکستگی مچ دست می تواند موجب تغییر شکل استخوان شده و فضای کانال را تنگ کند.
همچنین این تاندون ها می توانند به علت حرکات مکرر و مداوم مچ دست و انگشتان، متورم شوند. کارهایی مانند تایپ زیاد و یا استفاده زیاد از پیانو میتوانند موجب بروز علائم سندورم کانال کارپل شوند. گاهی اوقات تورم تاندون ها و غلاف آنها به علت تغییرات هورمونی است که در دوران بارداری یا  یائسگی برای بیمار ایجاد می شود. این سندرم به‌عنوان بیماری کارمندان پشت میز نشین شناخته شده است، اما نشستن پشت کامپیوتر تنها دلیل ابتلای به آن نیست.

توصیه‌های جدی به پشت‌میزنشین‌ها
بسیاری از پزشکان معتقدند هرچند که اثرات منفیِ داشتن زندگی مدرن همراه با پشت میزنشینی را نمی‌توان به طور کامل رفع کرد، اما می‌توان تا درصد زیادی جلوی بروز عوارض  آن را گرفت.
با توجه به عوارض و بیماری‌هایی که پشت میزنشینی به همراه دارد، لازم است افراد برای حفظ سلامتی خود دست به تغییر شیوه زنندگی بزنند، تغییرات بسیار ساده‌ای که جان انها را نجات خواهد داد:
1. همیشه بعد از یک ساعت کار از پشت میزتان بلند شوید و این را هر ساعت تکرار کنید. مثلا اگر شما در روز هشت ساعت پشت میز می‌نشینید باید هشت بار به مدت ده دقیقه از جای خود بلند شده و حرکات ورزشی و کششی انجام دهید.
2. اگر از دسته افرادی هستید که بیش از حد پشت رایانه می‌نشینید سعی کنید تا می‌توانید صفحه نمایش رایانه را روبه‌روی چشم‌هایتان قرار دهید و سر و گردنتان را به حالت خنثی، به‌طوری‌که به جلو و عقب خم نشوید، نگه دارید.
برای نگاه به صفحه نمایش‌های کوچک هم خم نشوید و سرتان را جلو نبرید، تا می‌توانید اندازه قلم نوشتاری‌تان را بزرگ کنید تا به راحتی دیده شود و موس و صفحه‌کلید را نزدیک خودتان قرار دهید تا بدنتان خم نشود و دست‌ها دور از بدن قرار نگیرند.
3. ارتفاع میز را اصولی تنظیم کنید تا آرنج و شانه‌های شما بتوانند آزاد و شل قرار بگیرند و مچ دست‌های شما خم نشوند.
4. شما می‌توانید در وقت های آزاد منزل با انقباض‌ عضلات شکم، با رساندن یک زانو به سینه و با کشش کمر، عضلات کمرتان را تقویت کنید. پارو زدن در حالت نشسته را هم فراموش نکنید و با بالا آوردن شانه‌ها، کشیدن تنه و پایین آوردن آن، تاب دادن تنه، جلو آوردن چانه و تمرین‌های گردن و چرخش گردن از گردن‌درد جلوگیری کنید. همچنین شنای سوئدی انجام دهید، چون این حرکت ورزشی باعث تقویت فیله‌های کمر و پیشگیری از کمردرد می‌شود.
5. بعضی مواقع در همان حالت پشت میز نشستن هم می‌توانید به سلامت‌خود کمک کنید. مثلا با یک دست از پشت گردن، آرنج دست مخالف را گرفته و بکشید، انگشتان دست‌هایتان را در هم گره بزنید و آنها را در زاویه‌ای 90 درجه به سمت جلوی قفسه سینه‌تان بکشید و جمع کنید. در عین حال همان‌طور که روی صندلی نشسته‌اید سعی کنید روزی 20 تا 30 مرتبه با نوک انگشتان دست، شست پاها‌یتان را لمس کنید.

سایر بیماری هایی که پشت میز نشین ها به آن مبتلا می شوند:
- CVS یا سندروم بینایی رایانه‌ای، نوعی بیماری مربوط به چشم است که موجب خستگی، خشکی و تحریک‌پذیری چشم، سردرد و همچنین خستگی بدن خواهد شد.
ابتلا به یبوست یکی دیگر از عوامل نشستن زیاد روزانه بر پشت میز است.
ریسک ابتلا به بیماری‌های قلبی در میان پشت‌میزنشین‌ها تا 64 درصد از بقیه افراد بیشتر است.
ابتلا به انواع سرطان از دیگر اثرات کار زیاد با کامپیوتر و نشستن زیاد است.
زیاد نشستن در خانم‌ها منجر به افزایش پوکی استخوان خواهد شد.
افسردگی و نداشتن نشاط، یکی‌دیگر از عوارض پشت‌میزنشینی است که در اثر خشکی عضلات می‌تواند به سراغ تعداد زیادی از افراد برود.
فشار بر شانه و گردن، فشار به نواحی مچ دست، بروز ضایعات مختلف چشمی، کمردرد، سردرد و... از دیگر عواقب پشت‌میزنشینی طولانی‌مدت است.
11174/130