به گزارش خبرگزاری ایمنا، سال 94 برای فرزانه فصیحی سال موفقی بود اما قهرمانی در مسابقات داخل سالن ایران آن هم با عبور از مریم طوسی را می‌توان مهم‌ترین موفقیت فصیحی در سال گذشته دانست. فصیحی که متولد دی ماه 1371 است در این رقابت، رکورد ملی دوی 60 متر داخل سالن بانوان ایران که در دست مریم طوسی بود را شکست و جواز حضور در مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا را کسب کرد.
این موفقیت و قرار گرفتن نام فصیحی در رده سی و چهارم رده‌بندی جدید فدراسیون جهانی دوومیدانی در سال 2016، همچنین کسب مدال نقره ماده 4 در 400 متر تیمی در مسابقات قهرمانی آسیا خبرنگاران اصفهانی را مجاب کرد تا در جلسه هم‌اندیشی، نام او را در بین پنج کاندیدای برترین ورزشکار بانوی استان در سال 94 قرار دهند.
قسمت اول گفتگوی ما با فرزانه فصیحی را در ادامه می‌خوانید. مصاحبه‌ای که نزدیک به یک ساعت طول کشید:
بعد از رکوردشکنی در مسابقات 60 متر داخل سالن ایران، گریه کردی. این گریه چه معنایی داشت؟
آن قدر این صحنه را برای خودم تصویرسازی کرده بودم و در ذهنم برای این موفقیت می‌جنگیدم که همیشه این صحنه را می‌دیدم.
در کل پدر و مادرم خیلی در کنار من و در مسابقاتم حضور دارند و حتی مادرم تمام رکوردهای دوومیدانی را بهتر از من می‌داند. رکورد قبلی دو 60 متر، 7/43 ثانیه بود و مادرم قبل از مسابقه به من می‌گفت اگر 7/40 هم بدوی ما راضی هستیم. روز مسابقه وقتی که از خط پایان گذشتم، همه چیز انگار اسلوموشن شده بود. همه آنهایی که در سالن بودند جیغ می‌زدند و من نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده است.
وقتی برگشتم و تابلو را نگاه کردم دیدم با زمان 7/35 دویده‌ام که تنها سه صدم ثانیه با رکورد جهانی فاصله داشت و هیچ‌کس باورش نمی‌شد. اگر می‌دانستم که می‌توانم این رکورد را بزنم، شاید به ورودی جهانی فکر می‌کردم که نشد و حسرتش برایم ماند. البته رکورد خوبی ثبت کردم و در چند سال آینده شاید فقط خودم بتوانم آن را ارتقا دهم.
در آن لحظه چون هیچ چیزی متوجه نمی‌شدم، به سمت مادرم که در سالن حضور داشت رفتم تا او را در آغوش بگیرم ولی به اشتباه مادر سپیده توکلی را بغل کردم و همین‌طور در بغل یکدیگر گریه می‌کردیم.
اولین بار رکوردشکنی‌ات را به چه کسی خبر دادی؟
پدرم با مربی‌ام مسعود رحمانی تماس گرفت. جالب اینکه وقتی مربی‌ام خبر را شنید، فریاد زد و چون مسابقات مردان هم در همان روز برگزار می‌شد، مربی من هم در محل مسابقات حضور داشت و از شدت هیجان، یکی از پسران دونده را گرفته بود و کتک می‌زد!
این تصویرسازی‌هایی که گفتی را الان هم انجام می‌دهی؟
بله، تمام رکوردها را کنار آینه اتاقم چسبانده‌ام.
از وضعیت تمریناتت صحبت کن. این روزها چه می‌کنی؟
از قطر که برگشتم تقریباً یک هفته استراحت کردم، البته نمی‌شود گفت استراحت چون تمرین سبک داشتم و چند روزی است که تمرینات جدی را شروع کرده‌ام. 10 و 11 اردیبهشت مسابقات آغاز فصل دوومیدانی را در پیش داریم که احتمالاً در این مسابقات شرکت می‌کنم و بعد هم کم‌کم آماده حضور در لیگ برتر می‌شوم.
اینکه می‌گویی احتمالاً، به خاطر همان مشکلات مالی است که باعث شده بود برخی دوندگان اصفهانی هم عنوان کنند شاید در مسابقات آغاز فصل شرکت نکنند؟ مگر هیئت اصفهان این مشکلات را برطرف نکرد؟
من یک آسیب‌دیدگی از ناحیه کمر داشتم و برای همین می‌گویم شاید شرکت کنم. البته چون این مسابقات استارتی برای لیگ است، به احتمال 90 درصد در آن حضور پیدا می‌کنم. من از مسائلی که بین دوندگان و هیئت دوومیدانی استان پیش آمد زیاد اطلاع ندارم و در روزهای آینده تصمیمم برای شرکت در مسابقات آغاز فصل را قطعی می‌کنم.
در فصل گذشته لیگ عضو تیم دانشگاه آزاد بودی. مسابقات در کل چطور بود؟
برای من که خیلی خوب بود چون با کسب هفت مدال طلا، پرمدال‌ترین دونده لیگ شدم که برای خودم خیلی ارزش داشت.
باشگاه‌های دوومیدانی به چه صورت با دوندگان خود قرارداد می‌بندند؟ مبلغ مشخصی را در قرارداد ذکر می‌کنند یا ...؟
نه متأسفانه. الان قراردادها به صورت امتیازی است یعنی مثلاً اگر با 9 امتیاز قهرمان یک ماده شوی، برای هر امتیاز بین 300 هزار تا 400 هزار تومان در نظر می‌گیرند. البته من و چند ملی‌پوش دیگر که در لیگ شرکت می‌کنیم، قصد داریم امسال این رویه را تغییر دهیم چون با روش فعلی، پولی دست ما را نمی‌گیرد. کافی است خدای نکرده آسیب ببینی تا تمام پولت از دست برود. امسال تصمیم داریم پیش‌قرارداد بگیریم و قراردادهای خود را طور دیگری تنظیم کنیم.
به نتیجه هم رسیده‌اید یا هنوز این موضوع را با باشگاه‌ها در میان نگذاشته‌اید؟
تازه داریم کارهایی در این مورد انجام می‌دهیم. تعدادمان زیاد نیست و ما فقط چهار دونده هستیم که در تیم ملی حضور داریم. ما چهار ملی‌پوش (فرزانه فصیحی، مریم طوسی، الناز کمپانی و سپیده توکلی) به هر تیمی برویم با هم می‌رویم و به ما مربع دوومیدانی ایران می‌گویند.
با اینکه دوومیدانی ورزش مادر است و باید خیلی بیشتر از اینها به آن بها بدهند، ولی قراردادهای آن نسبت به سایر رشته‌ها جزو کم‌ارزش‌ترین قراردادها است. مثلاً والیبال بانوان مسابقات برون مرزی خیلی کمتری دارد و وقتی هم که به این مسابقات اعزام می‌شوند، هیچ حرفی برای گفتن ندارند اما قراردادهای دختران والیبالیست لیگ برتر تا 30 میلیون تومان هم رسیده در حالی که اگر ما 10 میلیون بگیریم، خیلی زیاد است.
لیگ دوومیدانی مردان چطور؟ آنها چه وضعیتی دارند؟
آنها هم تقریباً همین شرایط را دارند و متأسفانه وضعیت باشگاه‌ها و اسپانسرها در چند سال اخیر خیلی بد شده است. البته چند نفری هستند که قراردادهای خوبی دارند.
هزینه سالیانه یک دونده ملی‌پوش چقدر می‌شود؟
نمی‌توانم به صورت سالیانه بگویم ولی مثلاً هزینه یک جفت کفش میخی من حدود 900 هزار تومان است که فقط می‌توانم 5، 6 ماه و در سه یا چهار مسابقه با آن بدوم و بعد از آن خراب می‌شود. هزینه مکمل‌ها و مربی هم که جداست و در این مورد صحبت نکنم بهتر است.
شنیده‌ام بعضی دونده‌ها اسپانسر شخصی دارند.
اسپانسری که قرار است حامی مالی دوندگان ایران در المپیک باشد، مدتی اسپانسر لباس‌های ما بود ولی در حال حاضر اسپانسر شخصی ندارم. اسپانسر شخصی من پدرم است (می‌خندد).
الان کجا تمرین می‌کنی؟ یادم هست پارسال در پارک تمرین می‌کردی و نگران بودی که مشکلی برایت پیش بیاید.
الان در ورزشگاه انقلاب تمرین می‌کنم. خوشبختانه اجازه دادند مربی‌ام سر تمریناتم بیاید که اتفاق خوبی بود.
به عنوان یک دونده ملی‌پوش مربی ایرانی را برای دوومیدانی ایران مفیدتر می‌دانی یا مربی خارجی؟
به نظر من اگر قرار باشد مربی خارجی به ایران بیاید، علم او باید از مربیان ایرانی بالاتر باشد و اگر پایین‌‌تر باشد، به خدمت گرفتن مربی خارجی سودی ندارد. مریم طوسی به مدت یک سال با یک مربی خارجی تمرین کرد و رکوردهایش خیلی خوب شد ولی متأسفانه آن مربی از ایران رفت. یک مشکل دیگر این بود که فدراسیون تمهیداتی در نظر نمی‌گرفت که به جز خود طوسی، من و بقیه ملی‌پوشان هم بتوانیم در کنار این مربی خودمان را تست کنیم که این خیلی بد بود.
پدر و مادرت هم ورزش می‌کنند؟
بله، پدرم والیبالیست و برادرم مربی شیرجه است. مادرم هم مشوق و حامی اصلی ماست. روزهایی که خسته‌ام و نخواهم به تمرین بروم، پدرم من را اجبار به رفتن می‌کند. در کل خانواده‌ام خیلی از من در ورزش حمایت می‌کنند.
با این تفاسیر چرا والیبالیست نشدی و به سمت دوومیدانی رفتی؟
من از پنج سالگی ژیمناستیک کار می‌کردم. در دوران راهنمایی قهرمان ایران شدم و خیلی اتفاقی به دوومیدانی آمدم. من اصلاً دوومیدانی و دویدن را دوست نداشتم و معلم ورزشم یک بار من را به اجبار به یک مسابقه دو فرستاد. من اصلاً نمی‌دانستم باید چکار کنم و او گفت سوت را که زدند فقط بدو! در همان مسابقه رکورد دو مدارس را شکستم و 2 مدال طلا گرفتم ولی یک سال بعد به رشته دوومیدانی رفتم.
چرا یک سال طول کشید؟
چون هیچ علاقه‌ای به دو نداشتم و عاشق ژیمناستیک بودم ولی وقتی دیدم در ژیمناستیک پیشرفتی وجود ندارد تصمیم گرفتم دو را دنبال کنم.
چه چیزی یا چه کسی باعث شد این تصمیم را بگیری؟
جالب است که اصلاً برایم مهم نبود رکورد زده‌ام ولی خانم ازغنده که مربی تیم دوومیدانی استان بود به نوعی زیر بال و پر من را گرفت و به سمت دو سوق داد. ایشان یک سال تمام به منزل ما تلفن می‌زد تا اینکه من را راضی کرد و الان پشیمان هستم که چرا دوومیدانی را یک سال دیرتر شروع کردم.
البته باز هم چون دو را دوست نداشتم، به صورت مداوم سر تمرین نمی‌رفتم و فقط نزدیک مسابقات دانش‌آموزی قهرمانی کشور، یک هفته تمرین می‌کردم و به تیم می‌رفتم. سال کنکور هم یک سال دوومیدانی را کنار گذاشتم که از این موضوع هم خیلی پشیمانم. هم مسئله درسم بود و هم اینکه در ایران نبودم و بعد که برگشتم، دو را ادامه دادم.
ادامه دارد ...
این موفقیت و قرار گرفتن نام فصیحی در رده سی و چهارم رده‌بندی جدید فدراسیون جهانی دوومیدانی در سال 2016، همچنین کسب مدال نقره ماده 4 در 400 متر تیمی در مسابقات قهرمانی آسیا خبرنگاران اصفهانی را مجاب کرد تا در جلسه هم‌اندیشی، نام او را در بین پنج کاندیدای برترین ورزشکار بانوی استان در سال 94 قرار دهند.
قسمت اول گفتگوی ما با فرزانه فصیحی را در ادامه می‌خوانید. مصاحبه‌ای که نزدیک به یک ساعت طول کشید:
بعد از رکوردشکنی در مسابقات 60 متر داخل سالن ایران، گریه کردی. این گریه چه معنایی داشت؟
آن قدر این صحنه را برای خودم تصویرسازی کرده بودم و در ذهنم برای این موفقیت می‌جنگیدم که همیشه این صحنه را می‌دیدم.
در کل پدر و مادرم خیلی در کنار من و در مسابقاتم حضور دارند و حتی مادرم تمام رکوردهای دوومیدانی را بهتر از من می‌داند. رکورد قبلی دو 60 متر، 7/43 ثانیه بود و مادرم قبل از مسابقه به من می‌گفت اگر 7/40 هم بدوی ما راضی هستیم. روز مسابقه وقتی که از خط پایان گذشتم، همه چیز انگار اسلوموشن شده بود. همه آنهایی که در سالن بودند جیغ می‌زدند و من نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده است.
وقتی برگشتم و تابلو را نگاه کردم دیدم با زمان 7/35 دویده‌ام که تنها سه صدم ثانیه با رکورد جهانی فاصله داشت و هیچ‌کس باورش نمی‌شد. اگر می‌دانستم که می‌توانم این رکورد را بزنم، شاید به ورودی جهانی فکر می‌کردم که نشد و حسرتش برایم ماند. البته رکورد خوبی ثبت کردم و در چند سال آینده شاید فقط خودم بتوانم آن را ارتقا دهم.
در آن لحظه چون هیچ چیزی متوجه نمی‌شدم، به سمت مادرم که در سالن حضور داشت رفتم تا او را در آغوش بگیرم ولی به اشتباه مادر سپیده توکلی را بغل کردم و همین‌طور در بغل یکدیگر گریه می‌کردیم.
اولین بار رکوردشکنی‌ات را به چه کسی خبر دادی؟
پدرم با مربی‌ام مسعود رحمانی تماس گرفت. جالب اینکه وقتی مربی‌ام خبر را شنید، فریاد زد و چون مسابقات مردان هم در همان روز برگزار می‌شد، مربی من هم در محل مسابقات حضور داشت و از شدت هیجان، یکی از پسران دونده را گرفته بود و کتک می‌زد!
این تصویرسازی‌هایی که گفتی را الان هم انجام می‌دهی؟
بله، تمام رکوردها را کنار آینه اتاقم چسبانده‌ام.
از وضعیت تمریناتت صحبت کن. این روزها چه می‌کنی؟
از قطر که برگشتم تقریباً یک هفته استراحت کردم، البته نمی‌شود گفت استراحت چون تمرین سبک داشتم و چند روزی است که تمرینات جدی را شروع کرده‌ام. 10 و 11 اردیبهشت مسابقات آغاز فصل دوومیدانی را در پیش داریم که احتمالاً در این مسابقات شرکت می‌کنم و بعد هم کم‌کم آماده حضور در لیگ برتر می‌شوم.
اینکه می‌گویی احتمالاً، به خاطر همان مشکلات مالی است که باعث شده بود برخی دوندگان اصفهانی هم عنوان کنند شاید در مسابقات آغاز فصل شرکت نکنند؟ مگر هیئت اصفهان این مشکلات را برطرف نکرد؟
من یک آسیب‌دیدگی از ناحیه کمر داشتم و برای همین می‌گویم شاید شرکت کنم. البته چون این مسابقات استارتی برای لیگ است، به احتمال 90 درصد در آن حضور پیدا می‌کنم. من از مسائلی که بین دوندگان و هیئت دوومیدانی استان پیش آمد زیاد اطلاع ندارم و در روزهای آینده تصمیمم برای شرکت در مسابقات آغاز فصل را قطعی می‌کنم.
در فصل گذشته لیگ عضو تیم دانشگاه آزاد بودی. مسابقات در کل چطور بود؟
برای من که خیلی خوب بود چون با کسب هفت مدال طلا، پرمدال‌ترین دونده لیگ شدم که برای خودم خیلی ارزش داشت.
باشگاه‌های دوومیدانی به چه صورت با دوندگان خود قرارداد می‌بندند؟ مبلغ مشخصی را در قرارداد ذکر می‌کنند یا ...؟
نه متأسفانه. الان قراردادها به صورت امتیازی است یعنی مثلاً اگر با 9 امتیاز قهرمان یک ماده شوی، برای هر امتیاز بین 300 هزار تا 400 هزار تومان در نظر می‌گیرند. البته من و چند ملی‌پوش دیگر که در لیگ شرکت می‌کنیم، قصد داریم امسال این رویه را تغییر دهیم چون با روش فعلی، پولی دست ما را نمی‌گیرد. کافی است خدای نکرده آسیب ببینی تا تمام پولت از دست برود. امسال تصمیم داریم پیش‌قرارداد بگیریم و قراردادهای خود را طور دیگری تنظیم کنیم.
به نتیجه هم رسیده‌اید یا هنوز این موضوع را با باشگاه‌ها در میان نگذاشته‌اید؟
تازه داریم کارهایی در این مورد انجام می‌دهیم. تعدادمان زیاد نیست و ما فقط چهار دونده هستیم که در تیم ملی حضور داریم. ما چهار ملی‌پوش (فرزانه فصیحی، مریم طوسی، الناز کمپانی و سپیده توکلی) به هر تیمی برویم با هم می‌رویم و به ما مربع دوومیدانی ایران می‌گویند.
با اینکه دوومیدانی ورزش مادر است و باید خیلی بیشتر از اینها به آن بها بدهند، ولی قراردادهای آن نسبت به سایر رشته‌ها جزو کم‌ارزش‌ترین قراردادها است. مثلاً والیبال بانوان مسابقات برون مرزی خیلی کمتری دارد و وقتی هم که به این مسابقات اعزام می‌شوند، هیچ حرفی برای گفتن ندارند اما قراردادهای دختران والیبالیست لیگ برتر تا 30 میلیون تومان هم رسیده در حالی که اگر ما 10 میلیون بگیریم، خیلی زیاد است.
لیگ دوومیدانی مردان چطور؟ آنها چه وضعیتی دارند؟
آنها هم تقریباً همین شرایط را دارند و متأسفانه وضعیت باشگاه‌ها و اسپانسرها در چند سال اخیر خیلی بد شده است. البته چند نفری هستند که قراردادهای خوبی دارند.
هزینه سالیانه یک دونده ملی‌پوش چقدر می‌شود؟
نمی‌توانم به صورت سالیانه بگویم ولی مثلاً هزینه یک جفت کفش میخی من حدود 900 هزار تومان است که فقط می‌توانم 5، 6 ماه و در سه یا چهار مسابقه با آن بدوم و بعد از آن خراب می‌شود. هزینه مکمل‌ها و مربی هم که جداست و در این مورد صحبت نکنم بهتر است.
شنیده‌ام بعضی دونده‌ها اسپانسر شخصی دارند.
اسپانسری که قرار است حامی مالی دوندگان ایران در المپیک باشد، مدتی اسپانسر لباس‌های ما بود ولی در حال حاضر اسپانسر شخصی ندارم. اسپانسر شخصی من پدرم است (می‌خندد).
الان کجا تمرین می‌کنی؟ یادم هست پارسال در پارک تمرین می‌کردی و نگران بودی که مشکلی برایت پیش بیاید.
الان در ورزشگاه انقلاب تمرین می‌کنم. خوشبختانه اجازه دادند مربی‌ام سر تمریناتم بیاید که اتفاق خوبی بود.
به عنوان یک دونده ملی‌پوش مربی ایرانی را برای دوومیدانی ایران مفیدتر می‌دانی یا مربی خارجی؟
به نظر من اگر قرار باشد مربی خارجی به ایران بیاید، علم او باید از مربیان ایرانی بالاتر باشد و اگر پایین‌‌تر باشد، به خدمت گرفتن مربی خارجی سودی ندارد. مریم طوسی به مدت یک سال با یک مربی خارجی تمرین کرد و رکوردهایش خیلی خوب شد ولی متأسفانه آن مربی از ایران رفت. یک مشکل دیگر این بود که فدراسیون تمهیداتی در نظر نمی‌گرفت که به جز خود طوسی، من و بقیه ملی‌پوشان هم بتوانیم در کنار این مربی خودمان را تست کنیم که این خیلی بد بود.
پدر و مادرت هم ورزش می‌کنند؟
بله، پدرم والیبالیست و برادرم مربی شیرجه است. مادرم هم مشوق و حامی اصلی ماست. روزهایی که خسته‌ام و نخواهم به تمرین بروم، پدرم من را اجبار به رفتن می‌کند. در کل خانواده‌ام خیلی از من در ورزش حمایت می‌کنند.
با این تفاسیر چرا والیبالیست نشدی و به سمت دوومیدانی رفتی؟
من از پنج سالگی ژیمناستیک کار می‌کردم. در دوران راهنمایی قهرمان ایران شدم و خیلی اتفاقی به دوومیدانی آمدم. من اصلاً دوومیدانی و دویدن را دوست نداشتم و معلم ورزشم یک بار من را به اجبار به یک مسابقه دو فرستاد. من اصلاً نمی‌دانستم باید چکار کنم و او گفت سوت را که زدند فقط بدو! در همان مسابقه رکورد دو مدارس را شکستم و 2 مدال طلا گرفتم ولی یک سال بعد به رشته دوومیدانی رفتم.
چرا یک سال طول کشید؟
چون هیچ علاقه‌ای به دو نداشتم و عاشق ژیمناستیک بودم ولی وقتی دیدم در ژیمناستیک پیشرفتی وجود ندارد تصمیم گرفتم دو را دنبال کنم.
چه چیزی یا چه کسی باعث شد این تصمیم را بگیری؟
جالب است که اصلاً برایم مهم نبود رکورد زده‌ام ولی خانم ازغنده که مربی تیم دوومیدانی استان بود به نوعی زیر بال و پر من را گرفت و به سمت دو سوق داد. ایشان یک سال تمام به منزل ما تلفن می‌زد تا اینکه من را راضی کرد و الان پشیمان هستم که چرا دوومیدانی را یک سال دیرتر شروع کردم.
البته باز هم چون دو را دوست نداشتم، به صورت مداوم سر تمرین نمی‌رفتم و فقط نزدیک مسابقات دانش‌آموزی قهرمانی کشور، یک هفته تمرین می‌کردم و به تیم می‌رفتم. سال کنکور هم یک سال دوومیدانی را کنار گذاشتم که از این موضوع هم خیلی پشیمانم. هم مسئله درسم بود و هم اینکه در ایران نبودم و بعد که برگشتم، دو را ادامه دادم.
ادامه دارد ...
نظر شما